Vóór de militaire machts-overname stond Burma bekend als the ricebowl of the world - onbedoeld een grappige benaming voor een land of monks.

Burma was ook het rijkste gebied van Azië, rijk aan grondstoffen: van olie en tin tot edelstenen. En rijk aan cultuur: land of temples and pagodas.

Als er een etiket op moet, zou ik voor land of trees kiezen. Meestal merkt deze stadsmens die dingen nauwelijks op, maar in Myanmar kun je er domweg niet langs kijken.

De aanblik van dorpsstraten en binnenwegen doen denken aan oude ansichten uit Indië.

In de omringende landen is dat beeld verdwenen, er is daar nauwelijks bosbeheer, een ramp die tot veel erosie heeft geleid. Een voorbeeld: doordat men in het jonge Himalaya-gebergte onbezonnen kapt en het vee z’n gang laat gaan, treden in Bangladesh de rivieren buiten hun oevers. Zo simpel en desastreus is het soms.

Misschien is Myanmar zo houtrijk doordat het met 65 miljoen inwoners nog steeds een tamelijk leeg land is. Met jaarlijks zoveel regen en zon beseft boer en voorbijganger ook de waarde van elke boom wellicht beter.

Maar wat ongetwijfeld de meeste doorslag heeft gegeven: wie in Myanmar meer kapt dan sprokkelhout, gaat het gevang in. Het omzagen van een boom kost al gauw drie jaar. 

Bosbeheer is namelijk uiterst lucratief – teak en andere dure houtsoorten - en dus sinds de Britse kolonisatie een staats-aangelegenheid, oftewel inkomsten voor de junta.

Ongetwijfeld staat niet beheer maar vooral winstbejag bij hen voorop en worden grote delen van de jungle reeds decennia-lang geplunderd. 

Maar dit is moeilijk na te gaan. De enorme vrachtwagens rijden vooral ’s nachts en mogen op een groot aantal wegen niet eens komen. Officieel: om de overlast te verminderen. Het is echter geheel in junta-stijl.

Onbegrijpelijk hoe een land zo’n dictatoriaal schrikbewind kent en hoe weinig een bezoeker daarvan merkt. Behalve dan aan de angst en voorzichtigheid van de inwoners als je met hen spreekt.

Het respect voor bomen is bij de bevolking blijkbaar erg groot. Zo groot dat de junta bij de aanleg van hun  brede snelwegen een oude, majestueuze boom laat staan en de route er vooralsnog maar omheen leidt.